เหนื่อยล้ากับการแสวงหา
ผืนพสุธาที่มั่นหมาย
หมดสภาพทั่วทั้งกาย
แต่ดวงจิตยังคงคิดมุ่งต่อไป
ใจเจ้าใยไม่เหนื่อยล้า
มุ่งแสวงหาที่ทางอย่างใจหมาย
ไปให้สุดจนตัวตาย
ก็มิรู้ได้ว่าจะเจอ
มุ่งแสวงหาที่ทางอย่างใจหมาย
ไปให้สุดจนตัวตาย
ก็มิรู้ได้ว่าจะเจอ
ยอมรับกับสิ่งที่ปรากฎ
ไม่สวยสดดั่งที่หวัง
กายเริ่มหมดพลัง
จึงค่อยฟังเสียงเรียกจากภายใน
เหนื่อยนักหยุดพัก ณ ตรงนี้
อยู่กับที่บ้างก็ดีนะชีวิต
ปล่อยให้โชคชะตาฟ้าลิขิต
ให้ชิวิตดำเนินตามครรลอง
กลับ ได้เห็น ได้ยิน ได้รู้สึก
รับรู้ลึก มากกว่าครั้งแสวงหา
หรือนี่คือความเป็นธรรมดา
ที่มองหามาเนิ่นนาน