ของขวัญ วันปลีกวิเวก

เหนื่อยล้ากับการแสวงหา

ผืนพสุธาที่มั่นหมาย

หมดสภาพทั่วทั้งกาย

แต่ดวงจิตยังคงคิดมุ่งต่อไป

ใจเจ้าใยไม่เหนื่อยล้า
มุ่งแสวงหาที่ทางอย่างใจหมาย
ไปให้สุดจนตัวตาย
ก็มิรู้ได้ว่าจะเจอ

ยอมรับกับสิ่งที่ปรากฎ

ไม่สวยสดดั่งที่หวัง

กายเริ่มหมดพลัง

จึงค่อยฟังเสียงเรียกจากภายใน

เหนื่อยนักหยุดพัก ณ ตรงนี้

อยู่กับที่บ้างก็ดีนะชีวิต

ปล่อยให้โชคชะตาฟ้าลิขิต

ให้ชิวิตดำเนินตามครรลอง

กลับ ได้เห็น ได้ยิน ได้รู้สึก

รับรู้ลึก มากกว่าครั้งแสวงหา

หรือนี่คือความเป็นธรรมดา

ที่มองหามาเนิ่นนาน